Η Γέννηση του Δία

1. Ο Τιτάνας Κρόνος και η Τιτανίδα Ρέα γέννησαν τρεις Μεγάλες Θέαινες, την Εστία, τη Δήμητρα και την Ήρα, και δύο Μεγάλους Θεούς, τον Άδη και τον Ποσειδώνα, που ο Κρόνος έτρωγε.

Όταν η Ρέα ήταν έγκυος κι έτοιμη να γεννήσει τον τελευταίο Μεγάλο Θεό, τον Δία, τον μελλοντικό Πατέρα των Θεών και των ανθρώπων, στράφηκε στους γονείς της, στη Γη 🌎 και τον αστερόεντα Ουρανό, για να βρούνε έναν τρόπο, πώς να φέρει στον Κόσμο το απαραίτητο παιδί και να πάρει εκδίκηση για τα υπόλοιπα παιδιά, που ο Μεγάλος Κρόνος από πονηρές σκέψεις είχε καταπιεί.

Η Γαία και ο Ουρανός ακούσανε την κόρη τους και της αποκαλύψανε ποιο είναι το μέλλον του βασιλιά Κρόνου και τί έχει αποφασιστεί για τον γιό της Δία. Έτσι οι γονείς στείλανε τη Ρέα στη Λύκτο της Κρήτης, όπου η Ρέα γέννησε τον Δία τον οποίο η Γαία φρόντισε στις πρώτες ημέρες της ζωής του. [Karl Kerényi, Die Mythologie der Griechen, σελ. 36, εκδ.: Βιβλιοπωλείον της Εστίας]

[Αν και κατά τον Ησίοδο, που εκτιμά τη μητρική προέλευση, ο Δίας είναι ο νεότερος γιός της Ρέας, κατά τον Όμηρο αντίθετα, που εκτιμά την πατρική προέλευση, ο Δίας είναι πρωτότοκος υιός τού Μεγάλου Κρόνου (Ιλιάδα 13. 365 | Karl Kerényi, Die Mythologie der Griechen, σελ. 34, Ο Κρόνος, η Ρέα και ο Ζεύς, εκδ.: Βιβλιοπωλείον της Εστίας]

Αφού λοιπόν η Ρέα γέννησε τον Δία στη Λύκτο της Κρήτης, όπου με τη φροντίδα της γιαγιάς Γαίας πέρασε τις πρώτες ημέρες της ζωής του, στη συνέχεια τον άφησε στο Ιδαίο Άντρο στο Όρος Ίδη στην Κρήτη για να μεγαλώσει, αφού προηγουμένως ξεγέλασε τον Κρόνο με μια πέτρα, την οποία σπαργάνωσε και του έδωσε να καταπιεί αντί του Βρέφους Δία.

2. Το Ιδαίο Άντρο (αρχ. Ἰδαῖον Ἄντρον) ή Αρσένιο είναι σπήλαιο σε οροπέδιο στο όρος Ίδη (Ψηλορείτης) της Κρήτης, στο οποίο κατά την ελληνική μυθολογία ανατράφηκε ο Δίας, εξ ου λεγόμενος και «Κρηταγενής», από τη Γέννηση και τη βρεφική του ηλικία.
Την είσοδό του Σπηλαίου φύλαγαν οι Κουρήτες, μυθικές φιγούρες, και κάθε φορά που ο μικρός Δίας έκλαιγε, χτύπαγαν τα σπαθιά τους πάνω στις ασπίδες που κρατούσαν για να μην ακούσει το κλάμα του ο Κρόνος. Κατά μια άλλη εκδοχή, οι Κουρήτες χόρευαν ένα χορό πολύ έντονο και γρήγορο, που έκανε τη βαριά πανοπλία τους να χτυπάει δυνατά και να σκεπάζει το κλάμα του βρεφικού Δία.

Τροφός του Δία κατά την τρυφερή βρεφική ηλικία του στο Ιδαίο Άντρο ήταν η Αμάλθεια. Η λέξη Αμάλθεια ετυμολογείται από το < α- στερητικό + μάλθος [= έλλειψη, στέρηση (βλ. μαλθακός)], οπότε η αρχική σημασία της λέξης Αμάλθεια ήταν η μη στέρηση και κατά συνέπεια η γενναιοδωρία.

Η Αμάλθεια είναι η αγαπημένη Νύμφη του Δία, που άρμεγε το γάλα μιας κατσίκας και τάιζε το θεϊκό βρέφος, που με μεγάλη λαιμαργία καταβρόχθιζε την τροφή του. Η κατσίκα αυτή, που την αποκαλούσαν απλά Αίγα, καταγόταν από τον Ήλιο. Ήταν τεράστια και τρομερή στη μορφή. Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι’ αυτό η Γαία την έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δε φοβόταν καθόλου το πλάσμα αυτό, που βοήθησε στην ανατροφή του. Έτσι, όταν μεγάλωσε λιγάκι και άρχισε να περπατάει, έπαιζε με την τεράστια κατσίκα, που την ονόμασε μάλιστα Αμάλθεια από το όνομα της αγαπημένης του Νύμφης.

Πολλές φορές δεν περίμενε να τον ταΐσουν, καθόταν κάτω από την κατσίκα και αρμέγοντάς την έπινε κατευθείαν το γάλα της. Κάποια μέρα ο Δίας από απροσεξία και επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τη θεϊκή του δύναμη, έσπασε ένα κέρατο της Αμάλθειας. Λυπήθηκε πάρα πολύ και για να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο, έδωσε το κέρατο στη Νύμφη Αμάλθεια, αφού πρώτα το προίκισε με μαγικές ιδιότητες. Αυτός που το είχε, αρκούσε μόνο να κάνει μια ευχή και αμέσως εμφανίζονταν μπροστά του όλα τα καλά του κόσμου. Από τότε έμεινε γνωστό ως «κέρας της Αμάλθειας» ή «κέρας της Αφθονίας».

Όταν η κατσίκα γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ. Από το δέρμα της έφτιαξε την παντοδύναμη αιγίδα του, που ήταν το πιο σημαντικό όπλο του στην Τιτανομαχία. Έτσι και καθιερώθηκε ένα από τα ιερά πλάσματα της Ήρας, παντοτινής συζύγου του Δία που στο πλάι της κυβερνά τον Κόσμο, να είναι οι αίγες. Έτσι και οι αρχαίοι Έλληνες είδαν στον Αστερισμό Αιγόκερω την Αμάλθεια, τη νύμφη που τάισε κρυφά με το γάλα της τον Δία όταν ήταν βρέφος και φρόντισε να μη τον βρει ο πατέρας του ο Κρόνος για να μην τον καταπιεί, όπως τα άλλα παιδιά του. [με πληροφορίες από Wikipedia: Ιδαίο άντρο, Αμάλθεια]

3. Σύμφωνα με τον ιστορικό Πολύβιο, η Λύττος η Λύκτος, είναι η αρχαιότερη πόλη της Κρήτης. Η Λύκτος ήταν επίσης από τις αρχαιότερες αποικίες των Λακεδαιμονίων. Ο Ησίοδος την αναφέρει στην «Θεογονία» σαν πλούσια χώρα της Κρήτης, καθώς επίσης και ο Όμηρος με το επίθετο «ευκτισμένη», δηλαδή καλοκτισμένη.
Η αρχαία Λύκτος βρίσκεται στο Δήμο Καστελλίου, σε ύψωμα 656 μ. και πάνω στα ερείπιά της βρίσκονται σήμερα κτισμένες δύο ε κ κ λ η σ ί ε ς: ο «Άγιος Γεώργιος» και ο «Τίμιος Σταυρός». [Αρχαία Λύττος ή Λύκτος]

Ως ανωτέρω ελέχθη, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, η Ρέα στάλθηκε από τους γονείς της Γαία και Ουρανό στη Λύκτο, για να γεννήσει τον Δία. Εν τοιαύτη περιπτώσει, τα λείψανα της Αρχαίας πόλης Λύκτος όπου γεννήθηκε ο Πατέρας των Θεών και των ανθρώπων, Ζεύς Δίας, είναι Τόπος Πανίερος όχι για τον Ελληνισμό μόνο αλλά για την ανθρωπότητα ολόκληρη.

Εξάλλου, στην Αρχαία πόλη της Λύκτου δεν μπορεί παρά να υπήρξε Μέγας Ελληνικός Ναός αφιερωμένος στη Γ έ ν ν η σ η του Διός, καθώς η πόλη τιμήθηκε με το προνόμιο να είναι ο γενέθλιος τόπος του Διός! Το ερώτημα λοιπόν που σε αυτή την περίπτωση τίθεται είναι: τί απέγινε ο Ναός του Διός στη Λύκτο· σε ποιο σημείο βρίσκεται σήμερα θαμμένος ο Πανίερος Ναός των Ελλήνων? Η απάντηση είναι σαφής: Στα θεμέλια μίας εκ των δύο βυζαντινών ε κ κ λ η σ ι ώ ν φυσικά· είτε του Τιμίου Σταυρού είτε του Αγίου Γεωργίου, που αμφότερες βρίσκονται εντός του αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Λύκτου.

Έχω την άποψη ότι η εκκλησία στα θεμέλια της οποίας βρίσκεται θαμμένος ο Μέγας Ναός της Γεννήσεως του Διός ε ί ν α ι ο Άγιος Γεώργιος, εντός του αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Λύκτου. Για την ταυτοποίηση όμως απαιτείται (α) έρευνα για τον εντοπισμό στην τοιχοποιία της βυζαντινής εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου σπαραγμάτων από τον Μέγα Ελληνικό Ναό του Διός στη Λύκτο (β) ταυτοποίηση του ρωμαιοχριστιανικού αρχέτυπου ‘Άγιος Γεώργιος’ με τον Ολύμπιο Δία, τον Πατέρα των Θεών και των ανθρώπων, έρευνα που θα γίνει ακολουθώντας την οδό του χριστιανικού εσωτερισμού και (γ) ταυτοποίηση της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Λύκτου (ως Ναό του Διός) με Ιερά του Διός στην Κρήτη, μέσω της Ιερής Γεωδαισίας των Ελληνικών Ναών.

Α. Εντοπισμός στην τοιχοποιία της βυζαντινής εκκλησίας σπαραγμάτων από τον Μέγα Ελληνικό Ναό του Διός στη Λύκτο

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται μέσα στον αρχαιολογικό χώρο της Λύττου και είναι από τους π α λ α ι ό τ ε ρ ο υ ς χριστιανικούς ναούς στην Κρήτη. Σύμφωνα με την παράδοση η πρώτη βυζαντινή παλαιοχριστιανική βασιλική χτίστηκε στα θεμέλια Ελληνικού ναού από τον ιδρυτή του χριστιανισμού Flavius Valerius Aurelius Constantinus (ελλ.: άγιος και μέγας Κωνσταντίνος).

Ο βυζαντινός ναός του Αγίου Γεωργίου που σήμερα δεσπόζει στο κέντρο της Αρχαίας Λύκτου είναι κτίσμα του 14ου αι. βάσει κτητορικής επιγραφής, που εντοπίζεται στο δυτικό τοίχο, του 1321. Ότι ο Άγιος Γεώργιος στην Αρχαία Λύκτο είναι κτισμένος στη θέση παλαιοχριστιανικής βασιλικής της Λύττου, αποδεικνύεται από τμήματα μωσαϊκών δαπέδων που έχουν εντοπιστεί, όπως και από τα εντοιχισμένα ανάγλυφα στο κτίριο. Η δεύτερη οικοδομική φάση του Αγίου Γεωργίου, πιθανόν πολύ κοντά στην πρώτη, μπορεί να τοποθετηθεί στον 14ο αιώνα, εποχή κατά την οποία ανακατασκευάστηκε ο θόλος του κεντρικού κλίτους κι έγινε το δεύτερο στρώμα τοιχογραφιών.

Ο ναός ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής, παρά το πολύ μικρό μέγεθός του. Τα τρία κλίτη χωρίζονται με δύο τόξα που στηρίζονται σε Α Ρ Χ Α Ί Ο Υ Σ Κ Ί Ο Ν Ε Σ [εικόνα 1] προερχόμενους από αρχαίο ελληνικό ναό που προϋπήρχε στο σ η μ ε ί ο. Επιπλέον, διάσπαρτα είναι τα — ενσωματωμένα στην τοιχοποιία της βυζαντινής εκκλησίας– σπαράγματα από τον ελληνικό αρχαίο ναό [εικόνα 1]. [Δήμος Μίνωα Πεδιάδας: Ναός Αγίου Γεωργίου στη Λύττο | Ταξιδιωτικός Οδηγός Γαλάζια Κρήτη: Ναός Αγίου Γεωργίου στην Αρχαία Λύττο]

Β) Ταύτιση του ρωμαιοχριστιανικού αρχέτυπου ‘Άγιος Γεώργιος’ με τον Ολύμπιο Δία: ΤΟ ΌΝΟΜΆ »ΓΕΏΡΓΙΟΣ» ΠΡΟΈΡΧΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟΝ »ΔΊΑ ΓΕΩΡΓΌ» ! !

(I) Ζεύς Γεωργός 🚜

Ο Ζεύς Γεωργός (Ζεύς Γεωργός, δηλ. Ο Δίας «ο αγρότης» ή «ο χειριστής») είναι μια μορφή του Δία που τιμήθηκε στην Αρχαία Αθήνα. Είναι ο Θεός των αγρών και καλλιεργειών και εορτάζεται τη 10η μέρα του μήνα Μαιμακτηριών (χριστιανικό ημερολόγιο: 23 Οκτωβρίου-22 Νοεμβρίου). Ο Ζεύς Γεωργός εορτάζεται αυτή την εποχή καθότι είναι Θεός του οργώματος και της σποράς. Υπήρχαν επίσης θυσίες στον Δία Γεωργό κατά τη συγκομιδή (η Ελληνική Θαλύσια, γνωστή και ως Πανκαρπία). Το θεόπνευστο όνομα «Γεώργιος» προέρχεται από το θεόπνευστο όνομα του «Διός Γεωργού»! [Wikipedia: Zeus Georgos | Wikipedia: George (given name) | Jan N. Bremmer, Andrew Erskine, The Gods of Ancient Greece: Identities and Transformations, p. 104, Edinburgh University Press, 2010 | Michael York, Pagan Theology: Paganism As A World Religion, p. 132, NYU Press, 2005].

Πράγματι! Το όνομα «Γεώργιος», ελληνικότατο, είναι πνευματική μεταφορά από την α γ ρ ο τ ι κ ή μας ζωή και βγαίνει από το ουσιαστικό «γ ε ώ ρ γ ι ο ν», που σημαίνει κτήμα ή χωράφι καλλιεργούμενο (ή καλλιεργήσιμο). Γίνεται όμως και επίθετο: «γ ε ώ ρ γ ι ο ς», για τον άνθρωπο που επιδέχεται την πνευματική καλλιέργεια ή που τον επέλεξε γι’ αυτό η Μοίρα ή ο Θεός – < γεώργιον ( το καλλιεργήσιμο) < γεωργός < γη + οργός (< έργον). [Ριζοσπάστης: Με έναν καβαλάρη άγιο……σε αρχαιοελληνικούς Μύθους]

(II) Ευθεία ταύτιση Αγίου Γεωργίου και Δία στη Διόσπολη ( = Διός Πόλη)

Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση ο τάφος του Αγίου Γεωργίου, το θεόπνευστο όνομα του οποίου (‘Γεώργιος’) προέρχεται από το θεόπνευστο όνομα ‘Ζεύς Γεωργός’, βρίσκεται στη πόλη Διόσπολις ( = Διός Πόλις) του Ισραήλ, όπου στην αρχαιότητα λατρευόταν ο Δίας Γεωργός και υπήρχε περίλαμπρος Ναός του Δία Γεωργού!

Η ισραηλινή πόλη Λοντ η οποία είναι κτισμένη 15 χλμ. νοτιοανατολικά του Τελ Αβίβ , στην Ελληνιστική περίοδο ονομαζόταν Λύδδα. Είναι η Λύδδα της Ιόππης, μια αρχαία πόλη, είναι η Διόσπολη ( = Διός Πόλις) των Ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων που στην Καινή Διαθήκη εμφανίζεται με το όνομα που επίσης είχε στην Ελληνιστική περίοδο: Λύδδα.

Επί πολυθεϊστικής Ρωμαϊκής κυριαρχίας οι πόλεις της περιοχής μετονομάστηκαν, έτσι και η Λύδδα πήρε το όνομα Διόσπολις ( = Διός Πόλις), προς τιμή του Δία. «Λύδδα δε ἐστίν ἡ νῦν Διόσπολις καλουμένη…», [Θεοδώρητος Κύρου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Ι, κεφ.Δ΄, PG 82,912].

Το όνομα Διόσπολις οφείλεται στο ναό του Διός που υπήρξε στην πόλη· επίσης στη Διόσπολη ο Δίας λατρεύεται ως προστάτης των γεωργών με το επίθετο Ζεύς Γεωργός [Le Jupiter adoré à Lydda-Diospolis semble avoir été un Zeus Georgos, Arotrios ou Arouraios (Ch. Clermont-Ganneau 1977 «Horus et Saint-Georges». Extrait de la Revue Archéolgique. | βλ. και σχόλια στη Βίβλο, Acts 9:32 , Bible Hub: ‘’It was called by the Greeks Diospolis, or city of Jupiter, probably because a temple was at some period erected to Jupiter in that city’’]. Το όνομα Διόσπολις υπάρχει στα νομίσματα, που χαράχθηκαν επί Σεπτιμίου Σεβήρου και Καρακάλλα.

Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση στο ναό του Αγίου Γεωργίου στη Λύδδα βρίσκεται ο τάφος του Αγίου.. Άλλοι αναφέρουν ως κτήτορα το Μέγα Κωνσταντίνο, κυρίως οι συναξαριστές, και άλλοι τον Ιουστινιανό, με επικρατέστερη την άποψη ότι τον ναό έκτισε η Αγία Ελένη (326-336 μ.Χ.), ως απεσταλμένη του υιού αυτής, Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο ναός υπάγεται Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

Στους πρώτους αιώνες της Ρωμαϊκής χριστιανικής κυριαρχίας η Λύδδα πήρε το όνομα Γεωργιούπολις προς τιμή του Αγίου, και όπως αναφέρουν οι συναξαριστές, στις 3 Νοεμβρίου, έγιναν τα εγκαίνια του ναού. Πλέον η πάλαι ποτέ πολυθεϊστική Διόσπολις στους επισκοπικούς καταλόγους αναφέρεται ως Αγιογεωργιούπολις… [Ch.Clermont – Ganneau, «Horus et saint Georges d’ après un bas-relief inédit du Louvre»] [με πληροφορίες από το Βήμα Ορθοδοξίας: Άγιος Γεώργιος, Ο ναός κι ο τάφος του στην Λύδδα]

(III) Ευθεία ταύτιση του Αγίου Γεωργίου με τον Δία μέσα από τη ναοδομία

Ο Άγιος Γεώργιος Λυκαβηττού είναι μεσαιωνική εκκλησία στην Αττική στην κορυφή του Λυκαβηττού. Ανήκει στην Μητροπολιτική περιοχή Αθηνών – Πειραιώς. Είναι το λευκό ασβεστωμένο παρεκκλήσι που διακρίνεται από μακριά στην κορυφή του Λυκαβηττού. Χρονολογείται στο 1870 και είναι μονόκλιτος ναός, κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής με τρούλο. Κατά την αρχαιότητα ήταν Ελληνικό Ιερό καθώς στο ίδιο σημείο βρισκόταν ο Ναός του Άκραιου Δία!

Βλέπουμε λοιπόν ότι, κατά τον χριστιανικό αποκρυφισμό, το αρχέτυπο ‘’Άγιος Γεώργιος’’ ταυτίζεται με τον Πατέρα των Θεών και των ανθρώπων Δία. Όπως παραπάνω είδαμε, ο κανόνας επιτάσσει η ταύτιση του Αγίου με τον Παντοκράτορα Ολύμπιο Θεό να είναι ευθεία. Υπάρχουν περιπτώσεις, όμως, που το αρχέτυπο «Άγιος Γεώργιος» ταυτίζεται με τον Δία όχι απευθείας αλλά λαμβάνοντας τις ιδιότητες των υιών του Διός (!) · στην Κρήτη ειδικότερα ο Άγιος Γεώργιος ταυτίζεται με τους δίδυμους γιους του Δία, τους Διόσκουρους, ενώ στην υπόλοιπη χώρα (ως Δρακοκτόνος άγιος) ταυτίζεται με τον Πυθοκτόνο ή Πύθιο Απόλλωνα, τον Φωσφόρο Υιό του Θεού, τον οποίο, ως Πυθοκτόνο, υπηρετούν οι Άγιοι και Όσιοι των Δελφών («Άγιοι» και «Όσιοι» στην Ελληνική θρησκεία αποκαλείται το ιερατείο του Μαντείου των Δελφών).

(IV) Ταύτιση Αγίου Γεωργίου με τους δίδυμους υιούς του Δία, τους Διόσκουρους Κάστορα και ο Πολυδεύκη, στο Όρος Ίδη της Κρήτης όπου ανατράφηκε ο Ζεύς!

Η Μονή Αγίου Γεωργίου Δισκουρίου, βρίσκεται στις πλαγιές του Όρους Ίδη, λίγα χιλιόμετρα από το Σπήλαιο Ιδαίον Άντρον, το Σπήλαιο όπου ανατράφηκε ο Δίας.
Σύμφωνα με την προφορική παράδοση, η Μονή Αγίου Γεωργίου Δισκουρίου ιδρύθηκε την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου (274-337 μ.Χ.).

Ωστόσο το όνομα της Μονής (Δισκούρι), που προέρχεται από το «Διός Κούροι» (οι Κούροι του Δία), φανερώνει ότι στον τόπο όπου ιδρύθηκε η μονή υπήρχε λατρεία του Δία από την αρχαιότητα, όπου υπήρχε Ελληνικό Ιερό αφιερωμένο στους Διόσκουρους. Οι Διόσκουροι είναι ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης, γιοι του Δία και της Λήδας κι αδέλφια της Ωραίας Ελένης. Οι Διόσκουροι, ως υιοί του Διός, είναι Θεοί του φωτός και προσωποποιούν για τους Αρχαίους Έλληνες την εντιμότητα, την γενναιότητα, τη τόλμη, την ευγένεια και την αρετή. Ο Άγιος Γεώργιος, κατά τη χριστιανική παράδοση, διαθέτει τις ίδιες ακριβώς αρετές με τους υιούς του Δία, Διόσκουρους. [Μονή Δισκουρίου]

Κατά την χριστιανική παράδοση ο Ζεύς Δίας ταυτίζεται με τον Άγιο Γεώργιο, ιδιαίτερα μάλιστα στη γενέθλια γη τού Κρηταγενή Δία, την Κρήτη, μέσω κοινού ό ρ κ ο υ (!) που οι κρητικοί δίδουν μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου με επίκληση στον Ζευ Δία! Ο όρκος στο Δία δίδεται στις εκκλησίες και στις μονές που είναι αφιερωμένες στον Άγιο Γεώργιο, της μονής δε Αγίου Γεωργίου Δισκουρίου μη εξαιρουμένης!

Σύμφωνα με ειδικό αφιέρωμα του Explore Create στη μονή, με τίτλο με τίτλο «Ιστορία της Μονής Αγίου Γεωργίου Δισκουρίου», «Πέραν του ονόματος της Μονής Δισκουρίου, υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που ξεπερνούν το όριο των ενδείξεων, και τα οποία μαρτυρούν την σημερινή, ειρηνική σχέση της Μονής με το ιερό βουνό που ανατράφηκε ο Δίας.

Σε μια περιοχή που η κτηνοτροφία αιγοπροβάτων είναι η πατροπαράδοτη απασχόληση των κατοίκων, δεν είναι περίεργο που η Μονή Δισκουρίου έχει συνδεθεί με τα έθιμα των ποιμένων. Οι ζωοκλοπές μαστίζουν την Κρήτη εδώ και αιώνες, όχι μόνο στον Ψηλορείτη αλλά σε ολόκληρο το νησί. Ωστόσο στην περιοχή αυτή αναπτύχθηκε ένα εθιμικό δίκαιο που επιτρέπει το ξεκαθάρισμα περιπτώσεων κλοπής ζώων ανάμεσα στους βοσκούς. Ο κατηγορούμενος μαζί με τον κατήγορο προσέρχονται στη Μονή Αγίου Γεωργίου Δισκουρίου και στέκονται μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Αυτός που κατηγορείται ότι έκλεψε τα ζώα, ορκίζεται ότι είναι αθώος. Μπορεί να ορκίζεται μπροστά στον Άγιο Γεώργιο, αλλά επικαλείται στον όρκο του τον Δία, τον Θεό των αρχαίων προγόνων:

«Νη Ζα φάσκω σου και κάτεχε το πώς δε σου φταίω το πράμα σου, έργο μου γη (ή) βουλή μου…».

Ή, σύμφωνα με μια άλλη παραλλαγή: «Μα το Ζα δε σε πείραξα κι άμε να γυρεύγεις αλλού το πράμα σου…».
[βλ. και Γ. Σταυρακάκη,»Τοπωνυμικά», στο περ. Κρητική Εστία, τ. 161/1966, σελ. 232).]

Η επίκληση στον Δία με το όνομα «Ζα» αποτελεί επίκληση του ονόματος του Δία, ή Ζα στην αρχαία αιτιατική της Δωρικής Διαλέκτου!

Άξιο αναφοράς είναι ότι ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Προμπονάς έχει γράψει μια καλή μελέτη για το θέμα (»Η επιβίωσις του ονόματος του Διός εις όρκον και επίκλησιν εν Κρήτη»), στο περ. ‘Πλάτων Δελτίον της Εταιρείας’ όπου αναφέρεται και η παλαιότερη βιβλιογραφία.

Γ) Γεωδαισία του Αγίου Γεωργίου Λύκτου (ως Ναός του Διός) με Ιερά του Διός στην Κρήτη

Το Ιδαίον Άντρον και ο Ναός τού Διός στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Λύκτου (σήμερα: εκκλησία Άγιος Γεώργιος), βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς γεωγραφικό πλάτος, στις 35 μοίρες, 12 πρώτα και 28 δεύτερα. Η γραμμή είναι 49.132 μ. [ εικόνα 2].

Δηλαδή το Πανίερο σημείο που η Ρέα γέννησε τον Δία στη Λύκτο της Κρήτης, όπου υπήρξε Μέγας Ναός του Διός αφιερωμένος, προφανώς, στον Δία, άλλως στη Θεομήτορο Ρέα, βρίσκεται στην ίδια ακριβώς γεωγραφική ευθεία με το Ιδαίο Άντρο, το Σπήλαιο όπου η Ρέα έκρυψε το θείο Βρέφος, εκεί όπου ο Ζεύς Δίας ανδρώθηκε υπό την αιγίδα προστασίας της ιερής τροφού, της Αίγας Αμάλθειας!