Ζεύς Γεωργός

Ο Μαιμακτηριών είναι ο πέμπτος μήνας στο Αττικό Ημερολόγιο και ήταν αφιερωμένος στον Δία Μαίμακτο και στον Δία Γεωργό. Στο σημερινό ημερολόγιο αντιστοιχούσε περίπου στο χρονικό διάστημα 23 Οκτωβρίου – 22 Νοεμβρίου.

«Μαιμάκτης» είναι προσωνύμιο του Δία που σημαίνει «θυελλώδης» και «ταραχώδης», Θεός των ανέμων και των καταιγίδων. Το επίθετο μαιμάκτης σημαίνει τον ενθουσιώδη και τον ταραχοποιό και είναι σχετικό με το Δία που ταράζει τον ουρανό με τις βροντές και τους κ ε ρ α υ ν ο ύ ς του, ιδιαίτερα στα μέσα του χειμώνα. Ο Πατέρας των Θεών έχει την ιδιότητα του Κυρίου του ουρανού και των καιρικών φαινομένων, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία. [Μαιμακτήρια (ιστότοπος ‘Σαν σήμερα’)]

Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο χειμωνιάτικος αυτός μήνας, ο Μαιμακτηριών, ήταν αφιερωμένος στον Δία και οι βροτοί επιδίωκαν να εξευμενίσουν τις διαθέσεις του Θεού στη δύσκολη περίοδο του χειμώνα. Ο μήνας Μαιμακτηριών σηματοδοτεί την είσοδο στο χειμώνα. Είναι επίσης αφιερωμένος στον Δία Γεωργό που τιμάται αυτή την εποχή καθότι, ο Δίας, με την ιδιότητα του Γεωργού, είναι Θεός του οργώματος και της σποράς.

Ο Ζεύς Γεωργός (Ζεύς Γεωργός: δηλ. Ο Δίας «ο αγρότης» ή «ο χειριστής») είναι μια μορφή του Δία που τιμήθηκε στην Αρχαία Αθήνα. Είναι ο Θεός των αγρών και καλλιεργειών και εορτάζεται τη 10η μέρα του μήνα Μαιμακτηριώνα (χριστιανικό ημερολόγιο: 23 Οκτωβρίου-22 Νοεμβρίου). Ο Ζεύς Γεωργός εορτάζεται αυτή την εποχή ως Θεός του οργώματος και της σποράς. Τελούνταν επίσης θυσίες στον Δία Γεωργό κατά τη συγκομιδή (η Ελληνική Θαλύσια, γνωστή και ως Πανκαρπία). ΤΟ ΘΕΌΠΝΕΥΣΤΟ ΌΝΟΜΆ »ΓΕΏΡΓΙΟΣ» ΠΡΟΈΡΧΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟ ΘΕΌΠΝΕΥΣΤΟ ΌΝΟΜΑ «ΔΊΑΣ ΓΕΩΡΓΌΣ» ! [Wikipedia: Zeus Georgos | Wikipedia: George (given name) | Jan N. Bremmer, Andrew Erskine, The Gods of Ancient Greece: Identities and Transformations, p. 104, Edinburgh University Press, 2010 | Michael York, Pagan Theology: Paganism As A World Religion, p. 132, NYU Press, 2005].

Πράγματι! Το όνομα «Γεώργιος», ελληνικότατο, είναι πνευματική μεταφορά από την αγροτική μας ζωή και βγαίνει από το ουσιαστικό «γεώργιον», που σημαίνει κτήμα ή χωράφι καλλιεργούμενο (ή καλλιεργήσιμο). Γίνεται όμως και επίθετο: «γ ε ώ ρ γ ι ο ς», για τον άνθρωπο που επιδέχεται την πνευματική καλλιέργεια ή που τον επέλεξε γι’ αυτό η Μοίρα ή ο Θεός < γεώργιον (το καλλιεργήσιμο) < γεωργός < γη + οργός (< έργον). Είναι το πιο διαδεδομένο από τα ελληνικά ονόματα και μάλιστα σε απόσταση από το δεύτερο. Ένας στους δέκα έλληνες φέρει το όνομα Γιώργος και τρεις στις δέκα γυναίκες το Γεωργία. [Ριζοσπάστης: Με έναν καβαλάρη άγιο……σε αρχαιοελληνικούς Μύθους]

Στην Αθήνα τον μήνα αυτό τελούνταν γιορτή προς τιμήν του Διός Μαιμάκτου και Γεωργού. Πρόκειται για τα Μαιμακτήρια που πραγματοποιούνταν στην Αρχαία Αθήνα το τελευταίο δεκαήμερο του μήνα Μαιμακτηριώνα ως επίκληση για ένα μειλίχιο (ήπιο) χειμώνα.

Η γιορτή περιελάμβανε δεήσεις προς τον Δία για ήπιο χειμώνα, καθώς και χορούς ανδρών στο θέατρο, που ήταν μεταμφιεσμένοι σε Βάκχες, Νύμφες και Ώρες, πανηγυρίζοντας την ε ί σ ο δ ο στο χ ε ι μ ώ ν α. [Wikipedia: Μαιμακτηριών, Μαιμακτήρια]

Τον ίδιο μήνα τελούνταν τα Πομπαία κατά την οποία πραγματοποιούνταν πομπή προς τιμήν του Μειλίχιου Δία για την μελλούμενη καλή σοδειά. Η λιτανεία της επιστροφής στην πόλη με τις προβιές των θυσιασμένων ζώων, τα αποκαλούμενα «Δία», ονομάζεται Πομπαία. Στα Πομπαία γίνονται καθαρμοί στα τρίστρατα κρατώντας τον πομπόν, το Κηρύκειον. Τα Πομπαία είναι καθαρτήρια εορτή για την καλή σπορά, με περιφορά του Κηρυκείου και του «Διός Κωδίου», δηλαδή του δέρματος θυσιασμένου μαύρου κριού στον Μειλίχιο Δία, πάνω στο οποίο γίνονται ατομικοί ή ομαδικοί καθαρμοί. [Wikipedia: Πομπαία]

Τα εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου που αντιστοιχεί στο μήνα Μαιμακτηριώνα του Αττικού Ημερολογίου) συμβολίζουν την ε ί σ ο δ ο στο χ ε ι μ ώ ν α, το όργωμα των γεωργών, την έναρξη της νέας σποράς, και παραπέμπουν ευθέως στον Δία Γεωργό αφενός, αφετέρου δε στη Θεά της Γεωργίας Δήμητρα.

«Ο κεραυνός (του Διός Μαιμάκτου) έχει χαρακτηριστικόν το εξαπίνης ή το εξαίφνης. Το λάμπον φως του είναι ορατή αιφνίδιος έξοδος θείας δημιουργικής δραστηριότητος εκδεδηλωμένης εις το αισθητόν επίπεδον» [Σπυροδήμος Γ. Σινανίδης, Δρ. Φιλοσοφίας Του Παν/μίου Αθηνών].