Ὀλυμπιὰς

Το Ιερό των Μεγάλων Θεών είναι ναϊκό συγκρότημα στη Σαμοθράκη έκτασης περίπου 50 στρεμμάτων στο οποίο τελούνταν οι μυστηριακές τελετές των Καβείριων Μυστηρίων, οι οποίες χρονολογούνται τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα π.Χ. . Στον Ναό αυτό τής Σαμοθράκης ενώθηκε ο Δίας με την Ἀτλαντίδα Ἠλέκτρα, ένωση από την οποία γεννήθηκαν η Ἁρμονία, ο Δάρδανος και ο Ἰασίωνας [《τοὺς ἐκ Διὸς καὶ μιᾶς τῶν Ἀτλαντίδων Ἠλέκτρας γενέσθαι Δάρδανόν τε καὶ Ἰασίωνα καὶ Ἁρμονίαν》 – Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος ΣΤ΄]. Τούτου δοθέντος το Ιερό αυτό είναι κατεξοχήν Ναός τού Διός.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Βίβλος Πλούταρχου, Παράλληλοι Βίοι, Αλέξανδρος 2,2), στο Ιερό των Μεγάλων Θεών, ο Φίλιππος Β´ της Μακεδονίας γνώρισε τη μελλοντική σύζυγό του Ολυμπιάδα κατά τη διάρκεια μύησή τους στα Καβείρια Μυστήρια [《λέγεται δὲ Φίλιππος ἐν Σαμοθρᾴκῃ τῇ Ὀλυμπιάδι συμμυηθείς, αὐτός τε μειράκιον ὢν ἔτι κἀκείνης παιδὸς ὀρφανῆς γονέων ἐρασθῆναι, καὶ τὸν γάμον οὕτως ἁρμόσαι, πείσας τὸν ἀδελφὸν αὐτῆς Ἀρύββαν》> Λέγεται δὲ ότι όταν ο Φίλιππος με την Ὀλυμπιάδα συμμυήθηκαν στα Καβείρια Μυστήρια στο Ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθρᾴκῃ, όντας αυτός έφηβος καί εκείνη παιδί ακόμη, ὀρφανῆς γονέων, αυτήν ο Φίλιππος ερωτεύθηκε καὶ τὸν γάμον οὕτως μεθόδευσε, πείσας τὸν ἀδελφὸν αὐτῆς Ἀρύββαν].

Άγνωστες παραμένουν οι πληροφορίες για το μυητικό τελετουργικό υπό τον Ιεροφάντη και τις Ιέρειες, εκ των οποίων η Αρχιέρεια αποκαλούνταν με τον τίτλο Σίβυλλα· το τελετουργικό ήταν απόρρητο και γνώση αυτού επιτρεπόταν μόνον στον μυηθέντα [《καὶ τὰ μὲν κατὰ μέρος τῆς τελετῆς ἐν ἀποῤῥήτοις τηρούμενα μόνοις παραδίδοται τοῖς μυηθεῖσι》 – Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος ΣΤ΄].

Οι μυηθέντες απολαμβάνουν υπερφυσική εύνοια των Θεών και ανεξήγητη δύναμη έναντι κάθε κινδύνου όταν τους Θεούς επικαλούνται [《διαβεβόηται δ´ ἡ τούτων τῶν θεῶν ἐπιφάνεια καὶ παράδοξος ἐν τοῖς κινδύνοις βοήθεια τοῖς ἐπικαλεσαμένοις τῶν μυηθέντων》- Διόδωρος Σικελιώτης , Βίβλος ΣΤ΄].

Σύμφωνα με την παράδοση, οι κοινωνήσαντας των Μυστηρίων γίνονται εὐσεβέστεροι καὶ δικαιότεροι καὶ κατὰ πᾶν βέλτιστοι [《γίνεσθαι δέ φασι καὶ εὐσεβεστέρους καὶ δικαιοτέρους καὶ κατὰ πᾶν βελτίονας ἑαυτῶν τοὺς τῶν μυστηρίων κοινωνήσαντας》 – Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος ΣΤ΄].

Τούτων δοθέντων, μυηθέντες στα Μυστήρια υπήρξαν οι Αρχαίοι Ήρωες και οι Ημίθεοι, όπως ο Ἰάσονας καὶ οι Διόσκουροι, ακόμη δε και ο Ἡρακλέας καὶ ο Ὀρφέας, και άπαντων η φιλοδοξία, Ηρώων και Ημίθεων, ήταν μυηθέντες στα Μυστήρια να χριστούν, καθότι έτσι επιτυγχάνουν σε άπασαν αποστολήν τους, διὰ τὴς καθολικής τῶν Θεῶν δύναμης [《διὸ καὶ τῶν ἀρχαίων ἡρώων τε καὶ ἡμιθέων τοὺς ἐπιφανεστάτους πεφιλοτιμῆσθαι μεταλαβεῖν τῆς τελετῆς · καὶ γὰρ Ἰάσονα καὶ Διοσκόρους, ἔτι δ´ Ἡρακλέα καὶ Ὀρφέα, μυηθέντας ἐπιτυχεῖν ἐν ἁπάσαις ταῖς στρατείαις διὰ τὴν τῶν θεῶν τούτων ἐπιφάνειαν》 – Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος ΣΤ΄].

Κατά την περίοδο της βασιλείας τού Φιλίππου Β´ της Μακεδονίας και τη μετέπειτα Ελληνιστική Εποχή με τη βασιλεία του Μεγάλου Αλέξανδρου, ο Ναός των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη αποτέλεσε μέγα Ιερό των Μακεδόνων.

Συνέπεια τής μυήσεως της Ολυμπιάδας στα Καβείρια Μυστήρια στη Σαμοθράκη ήταν η μυστηριακή ένωσή της με τον Δία ο οποίος έλαβε τη μορφή μεγαλόσωμου δράκοντα ( = μεγάλου όφεως / φιδιού) για να ενωθεί ερωτικά μαζί της, ένωση από την οποία γεννήθηκε ο Αλέξανδρος. Προϋπόθεση για την ἱερουργία τής ένωσης της Ολυμπιάδας με τον Θεό, ήταν η μύησή της στον Μαιναδισμό, δηλαδή να λάβει την ιδιότητα της Μαινάδας στις μυστικές Τελετές των Ορφικών και Διονυσιακών Μυστηρίων που, μάλλον, κατά ένα τελετουργικό σκέλος τους ταυτιζόταν με τα Καβείρια Μυστήρια στις μυστικές μυήσεις της Σαμοθράκης.

Στην Πλουτάρχου Βίβλο «περί Αλεξάνδρου» (1.1-2.9) περιγράφεται επακριβώς η προσωπικότητα της Ολυμπιάδας ως οργιαστικής Μαινάδας.

《Η μεν λοιπόν Ολυμπιάδα ως νύφη, προτού της πρώτης νυκτός του γάμου συνευρεθεί στην γαμήλια κάμαρα με τον Φίλιππο, περιγράφει βροντή κεραυνού να πέφτει σε αὐτῆς την κοιλιά, ἐκ δὲ τῆς πληγῆς — που ο κεραυνός στην κοιλιά της άνοιξε –, πολὺ πῦρ ξεπήδησε, στη συνέχεια δε, το πολὺ πῦρ ξεχώρισε σε φλόγες που ξεχύθηκαν και διαλύθηκαν προς πάσα κατεύθυνση.》 [ἡ μὲν οὖν νύμφη πρὸ τῆς νυκτός, ᾗ συνείρχθησαν εἰς τὸν θάλαμον, ἔδοξε βροντῆς γενομένης ἐμπεσεῖν αὐτῆς τῇ γαστρὶ κεραυνόν, ἐκ δὲ τῆς πληγῆς πολὺ πῦρ ἀναφθέν, εἶτα ῥηγνύμενον εἰς φλόγας πάντῃ φερομένας διαλυθῆναι.]

《Ο δὲ Φίλιππος σε ὑστερο χρόνο μετὰ τὸν γάμον εἶδεν όνειρο, τον εαυτό του να βάζει σφραγῖδα στην κοιλιά τῆς γυναικός του, Ολυμπιάδας · το δὲ ανάγλυφο τῆς σφραγῖδος, ὡς διηγείται, λέοντος εἶχεν εἰκόνα ( = το σφράγισμα της σφραγίδας ήταν η εικόνα ενός λέοντα).》[ ὁ δὲ Φίλιππος ὑστέρῳ χρόνῳ μετὰ τὸν γάμον εἶδεν ὄναρ αὑτὸν ἐπιβάλλοντα σφραγῖδα τῇ γαστρὶ τῆς γυναικός· ἡ δὲ γλυφὴ τῆς σφραγῖδος ὡς ᾤετο λέοντος εἶχεν εἰκόνα.]

《Των δε Μάντεων που κλήθηκαν να προβούν σε ερμηνεία των εκδοχών του ονείρου, ερμηνεύοντας το νόημα της σφραγίδας στην κοιλιά της Ολυμπιάδας, συνέστησαν στον Φίλιππο μεγαλύτερη προσοχή και εποπτεία περί της ηθικής ακεραιότητας και της πίστης τής Ολυμπιάδας στον γάμο τους ( = ακριβώς δηλαδή όπως η προσοχή και η εποπτεία που επιδεικνύεται με τη σφράγιση εγγράφων ή αντικειμένων, για τη πιστοποίηση της αυθεντικότητάς τους στα πλαίσια της τήρησης των συναλλακτικών ηθών) · όμως ο Μάντης Ἀρίστανδρος ὁ Τελμησσεὺς, «κυοφορεί ἄνθρωπον» είπε για την Ολυμπιάδα · «ουδέν σφραγίζεται για να ἀποσφραγισθεί κενό», συμπλήρωσε με νόημα ( = το σφράγισμα έχει νόημα για τη διαφύλαξη της αυθεντικότητας περιεχομένου – σε κενό περιεχομένου, η σφράγιση ουδέν έχει νόημα) · «καὶ κυοφορεί παῖδα, στο θυμικό καὶ στη φύση όμοιο με λέοντα» είπε ο Μάντης Ἀρίστανδρος ολοκληρώνοντας την ερμηνεία του ονείρου.》[τῶν δ᾽ ἄλλων μάντεων ὑφορωμένων τὴν ὄψιν, ὡς ἀκριβεστέρας φυλακῆς δεομένων τῷ Φιλίππῳ τῶν περὶ τὸν γάμον, Ἀρίστανδρος ὁ Τελμησσεὺς κύειν ἔφη τὴν ἄνθρωπον· οὐθὲν γὰρ ἀποσφραγίζεσθαι τῶν κενῶν· καὶ κύειν παῖδα θυμοειδῆ καὶ λεοντώδη τὴν φύσιν.]

《Θα ἐθεᾶτο δέ κάποτε τούτο: κοιμωμένης τῆς Ὀλυμπιάδος στο πλάι της δράκοντας ( = μέγας όφις/ μεγαλόσωμο φίδι) όχι κουλουριασμένος, αλλά με το σώμα του απλωμένο ολοΐσα, καὶ κυρίως τοῦτο το γεγονός, όπως λέγεται, περισσότερο από κάθε άλλο, τοῦ Φιλίππου τὸν ἔρωτα καὶ τὰς φιλοφροσύνες για την Ολυμπιάδα ἀμαύρωσε, ώστε μηδὲ έκτοτε σε σταθερή βάση τη συζυγική κλίνη ετίμησε, παρά περιστασιακά μόνον, εἴτε γιατί φοβόταν τις σκοτεινές συνέπειες της μαγείας που ασκούσε η Ολυμπιάδα και των μαγικών σκευασμάτων που αυτή χρησιμοποιούσε στα τελετουργικά μαγείας, εἴτε γιατί επείσθη από τις φήμες αλλά και τη διαίσθησή του, ότι η Ὀλυμπιὰς ανήκει εξολοκλήρου, ψυχή τε και σώματι, σε κάτι το μεταφυσικά Θηριώδες, υπερφυσικό και Πανίσχυρο.》[ὤφθη δέ ποτε καὶ δράκων κοιμωμένης τῆς Ὀλυμπιάδος παρεκτεταμένος τῷ σώματι, καὶ τοῦτο μάλιστα τοῦ Φιλίππου τὸν ἔρωτα καὶ τὰς φιλοφροσύνας ἀμαυρῶσαι λέγουσιν, ὡς μηδὲ φοιτᾶν ἔτι πολλάκις παρ᾽ αὐτὴν ἀναπαυσόμενον, εἴτε δείσαντά τινας μαγείας ἐπ᾽ αὐτῷ καὶ φάρμακα τῆς γυναικός, εἴτε τὴν ὁμιλίαν ὡς κρείττονι συνούσης ἀφοσιούμενον.]

《Ένας άλλος δε λόγος που ἀμαύρωσε τοῦ Φιλίππου τὸν ἔρωτα καὶ τὰς φιλοφροσύνες για την Ολυμπιάδα, είναι η πανθομολογούμενη αφενός παραδοχή σύμφωνα με την οποία, οι Μαινάδες γυναίκες, όπως η Ὀλυμπιὰς, ενέχονται στην πραγματικότητα εις τις Ὀρφικές καὶ Διονυσιακές ὀργιαστικές τελετές από παλαιοτάτων χρόνων, εξού και Κλώδωνές καὶ Μιμαλλόνες οι γυναίκες αυτές ονομάζονται, ενώ κατεξοχήν είναι οι Ηδωνίδες και οι Θρακιώτισσες που κοινωνούν των οργιαστικών εν λόγω Μυστηρίων · από των γυναικών αυτών θεωρείται ότι ετυμολογείται και τού Μαιναδισμού το θρησκεύειν, από τις κλειστές ἱερουργίες και τον αδηφάγο οργιασμό τους στα όρια του πλήρους κορεσμού ·》[ἕτερος δὲ περὶ τούτων ἐστὶ λόγος, ὡς πᾶσαι μὲν αἱ τῇδε γυναῖκες ἔνοχοι τοῖς Ὀρφικοῖς οὖσαι καὶ τοῖς περὶ τὸν Διόνυσον ὀργιασμοῖς ἐκ τοῦ πάνυ παλαιοῦ, Κλώδωνές τε καὶ Μιμαλλόνες ἐπωνυμίαν ἔχουσαι, πολλὰ ταῖς Ἠδωνίσι καὶ ταῖς περὶ τὸν Αἷμον Θρῄσσαις ὅμοια δρῶσιν· [2.8] ἀφ᾽ ὧν δοκεῖ καὶ τὸ θρησκεύειν ὄνομα ταῖς κατακόροις γενέσθαι καὶ περιέργοις ἱερουργίαις·]

《Αφετέρου δε, η Ὀλυμπιὰς, ως κατέχουσα με ζήλον τα ιερά μυστικά, περισσότερο από κάθε άλλη Μαινάδα προσήλωση στα οργιαστικά τελετουργικά επιδεικνύει, και στα Μυστήρια εξωτερικεύει τον οργιαστικό ενθουσιασμό της με τον πλέον άγριο και ζωώδη τρόπο – βαρβαρικώτερον από όλες τις Μαινάδες · ὄφεις μεγάλους γητεύοντας με νεύματα των χεριών της, ὄφεις τους οποίους, γητεύοντάς τους, καθοδηγεί ενώπιον του μυστικού θιάσου των Μυστηρίων, ὄφεις οἳ οποίοι πολλάκις παραναδυόμενοι ἐκ τοῦ κισσοῦ καὶ τῶν μυστικῶν κάνιστρων, καὶ περιελιττόμενοι μπλέκονται αφενός στα στέφανα τῶν γυναικῶν επί της κεφαλής των, αφετέρου δε στους τῶν γυναικῶν θύρσους, ήτοι τα μακριά ευθύγραμμα ραβδιά από κλαδί ή από κάποιο φυτό που κρατούν οι Διονυσιακές Βάκχες και Μαινάδες, καὶ κατ’ αυτόν τον τρόπο τρομοκρατούν και απωθούν τους ἄνδρας, ομοίως ως και με τον Φίλιππο συνέβη.》[ἡ δ᾽ Ὀλυμπιὰς μᾶλλον ἑτέρων ζηλώσασα τὰς κατοχάς, καὶ τοὺς ἐνθουσιασμοὺς ἐξάγουσα βαρβαρικώτερον, ὄφεις μεγάλους χειροήθεις ἐφείλκετο τοῖς θιάσοις, οἳ πολλάκις ἐκ τοῦ κιττοῦ καὶ τῶν μυστικῶν λίκνων παραναδυόμενοι καὶ περιελιττόμενοι τοῖς θύρσοις τῶν γυναικῶν καὶ τοῖς στεφάνοις, ἐξέπληττον τοὺς ἄνδρας.]

Έχοντας λοιπόν η Ὀλυμπιὰς αυτή την προσωπικότητα, της οργιαστικής Μαινάδας, και κατέχοντας σε βάθος τη μυστική γνώση των Καβείριων Μυστηρίων που απέκτησε από τη μύησή της στα Μυστήρια της Σαμοθράκης, επελέγη από τον Δία για τη γέννηση του υιού του, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Δίας ενώθηκε με τη μορφή φιδιού με την Ολυμπιάδα, σκηνή που ο Φίλιππος είδε από τη μισάνοιχτη πόρτα τής κάμαρας. Κατά την περίοδο της κύησης, αναστατωμένος ο Φίλιππος από το όνειρο που είδε, ήτοι το σφράγισμα της κοιλιάς τής Ολυμπιάδας με σφραγίδα με την εικόνα λέοντα, απευθύνεται στο Μαντείο των Δελφών ζητώντας χρησμό. Το Μαντείο των Δελφών χρησμοδότησε στον Φίλιππο να τιμά των Άμμωνα Δία πάνω από κάθε άλλον Θεό, επιπλέον δε ότι θα χάσει το μάτι του σε μάχη – το μάτι αυτό με το οποίο είδε τον Δία να ενώνεται ερωτικά με την Ολυμπιάδα, όπως και έγινε. Τη θεϊκή καταγωγή τού Αλεξάνδρου ως Υιό τού Διός, μας παραδίδει ο Πλούταρχος, Βίβλος «Βίοι Παράλληλοι , Αλέξανδρος».

《Αλλά με βεβαιότητα ο Φίλιππος μεν, μετά το όνειρο, απέστειλε τον Χαίρωνα τὸν Μεγαλοπολίτην εἰς το Μαντείον στους Δελφοὺς, ο οποίος χρησμὸν ἐκόμισε, τον Λόγο τού Απόλλωνος περιέχοντα, διατάζοντας αυτόν (Φίλιππο), τον Δία Ἄμμωνα να δοξάζει καὶ να σέβεται περισσότερο Αυτόν τοῦτον τὸν Θεόν από κάθε Άλλον. Επιπλέον δε, ότι από τους δύο οφθαλμούς τού προσώπου του αυτόν τον οφθαλμό μελέται απωλέσει· τον οφθαλμό εκείνον που μέσα από της θύρας τον αρμό, στο εσωτερικό της κάμαρας είδε, βλέποντας ολόκληρη τη σκηνή, τον Δία Ἄμμωνα με μορφῇ δράκοντος, με τη γυναίκα του Ολυμπιάδα να συνουσιάζεται ( = τον Δία με τη μορφή φιδιού να ενώνεται ερωτικά με την Ολυμπιάδα, ένωση από την οποία γεννήθηκε ο Αλέξανδρος). Η δε Ὀλυμπιάς, ὡς ο Ἐρατοσθένης παραδίδει, ξεπροβοδώντας τον Αλέξανδρο για την εκστρατεία του στα πέρατα της Γης, αυτό μόνον το απόρρητο το περί της σύλληψής του μνημόνευσε, και δια τούτο τον Αλέξανδρο διέταξε, να έχει φρόνημα πολεμιστή αντάξιο της Θείας γενέσεως του. Άλλοι δε, παραδίδοντάς μας την εν λόγω σκηνή, την Ολυμπιάδα παρουσιάζουν να διακηρύττει την αφοσίωσή της στην Ἥρα και να λέγει: «τέλος δεν έχει η φήμη αυτή που θέλει την ένωσή μου με τον Δία, και τον Αλέξανδρο καρπό της ένωσης αυτής, διαβάλλων ο Ἀλέξανδρος εμέ πρὸς τὴν Ἥραν; 》 [Οὐ μὴν ἀλλὰ Φιλίππῳ μὲν μετὰ τὸ φάσμα πέμψαντι Χαίρωνα τὸν Μεγαλοπολίτην εἰς Δελφοὺς χρησμὸν κομισθῆναι λέγουσι παρὰ τοῦ θεοῦ, κελεύοντος Ἄμμωνι θύειν καὶ σέβεσθαι μάλιστα τοῦτον τὸν θεόν· ἀποβαλεῖν δὲ τῶν ὄψεων αὐτὸν τὴν ἑτέραν, ἣν τῷ τῆς θύρας ἁρμῷ προσβαλών, κατώπτευσεν ἐν μορφῇ δράκοντος συνευναζόμενον τῇ γυναικὶ τὸν θεόν. ἡ δ᾽ Ὀλυμπιάς, ὡς Ἐρατοσθένης φησί, προπέμπουσα τὸν Ἀλέξανδρον ἐπὶ τὴν στρατείαν, καὶ φράσασα μόνῳ τὸ περὶ τὴν τέκνωσιν ἀπόρρητον, ἐκέλευεν ἄξια φρονεῖν τῆς γενέσεως· ἕτεροι δέ φασιν αὐτὴν ἀφοσιοῦσθαι καὶ λέγειν· «οὐ παύσεταί με διαβάλλων Ἀλέξανδρος πρὸς τὴν Ἥραν;»]

Όταν ο Αλέξανδρος έφτασε στο ξακουστό Μαντείο τού Άμμωνος Διός, στην έρημο τής Σίουα στην Αίγυπτο, εκεί ανακηρύχτηκε υιός του Διός και του επετράπη η είσοδος στο άδυτο του Ναού. Όταν ρώτησε τον Δία αν θα του επιτραπεί να κυριαρχήσει σε ολόκληρη τη Γη, ακόμη και σε τόπους που δεν είχαν ανακαλυφθεί, όπως τα Καττίγαρα (Αμερική), ο Θεός απάντησε καταφατικά. Την ανακήρυξη του Αλεξάνδρου ως Υιό τού Διός στο ξακουστό Μαντείο τού Άμμωνος Διός, στην έρημο τής Σίουα στην Αίγυπτο, μας παραδίδει ο Πλούταρχος, Βίβλος «Βίοι Παράλληλοι , Αλέξανδρος» (27.6 – 27.8. )

《Διασχίζοντας ο Αλέξανδρος την αιγυπτιακή έρημο και εξελθὼν αυτής αφίχθη είς τό Μαντείον Άμμωνος Διός, ο μεν ιερέας και προφήτης τού Μαντείου, τον Αλέξανδρο εκ μέρους τοῦ Θεοῦ χαιρετά, ὡς υιό Διός προσφωνώντας τον · και κατόπιν της ορθής εν λόγω προσφώνησης, ο προφήτης τον Αλέξανδρο επιπλήττει, μη θεωρεί εαυτόν υιό από πατέρα θνητό · στη συνέχεια ο Αλέξανδρος ρώτησε περί της βασιλείας του στη Γη, αν θέλημα Θεού είναι, σε κάθε τόπο τής Γης και πάντων των ἀνθρώπων βασιλεύς ο Αλέξανδρος γίνει. Χρησμοδοτώντας σχετικά, ο Θεός είπε ότι την οικουμένη όλη θα κυριεύσει, κι ως τα Καττίγαρα ο Αλέξανδρος θα φτάσει». [διεξελθὼν τὴν ἔρημον ἧκεν εἰς τὸν τόπον, ὁ μὲν προφήτης αὐτὸν ὁ Ἄμμωνος ἀπὸ τοῦ θεοῦ χαίρειν ὡς ἀπὸ πατρὸς προσεῖπεν· (…) εὐφημεῖν δὲ τοῦ προφήτου κελεύσαντος, οὐ γὰρ εἶναι πατέρα θνητὸν αὐτῷ (…) · εἶτα περὶ τῆς ἀρχῆς, εἰ πάντων αὐτῷ δίδωσιν ἀνθρώπων κυρίῳ γενέσθαι. χρήσαντος δὲ τοῦ θεοῦ καὶ τοῦτο διδόναι]

Αυτή ήταν η Ὀλυμπιὰς, η δεινότερη των Μαινάδων, η κυρίαρχη στις Κλώδωνές καὶ Μιμαλλόνες, η βαρβαρικώτερη των Ἠδωνίδων, η δεινότερη στη μαγεία και τη φαρμακεία από όλους τοὺς τῶν Μυστηρίων κοινωνήσαντας. Αυτή ήταν η Ὀλυμπιὰς· μεταλαμβάνοντας τῆς τελετῆς τῶν μυηθέντων ἐν Σαμοθρᾴκῃ, εχρίσθη συνουσιαζόμενην τὸν Θεόν ἐν μορφῇ δράκοντος.